Cernunnos Kelt Tanrısı; Cernunnos, canavarların ve vahşi yerlerin Gal tanrısıydı.
Genellikle Boynuzlu Olan olarak anılan Cernunnos, insan ve doğanın arabulucusuydu, avcıyı ve avı birlikte yatabilmeleri için evcilleştirebiliyordu. Orijinal mitosu tarihte kaybolduğu için gizemli bir tanrı olmaya devam ediyor.
Cernunnos’un kendisi öncelikle Antik Galya’da görünse de, diğer Kelt bölgeleri de dahil olmak üzere dünyanın her yerinde benzer karakterler bulundu.
etimoloji
Cernunnos, “boynuzlu” veya “boynuzlu” anlamına gelen eski bir Galce kelimeydi. İsim, etimolojisini, birkaç Gallo-Romen soydaşları da dahil olmak üzere Kelt dünyasındaki benzer kelimelerle paylaşıyor. “Boynuzlu” için cern kullanımı Hint-Avrupa dillerinde yaygındı, örneğin Yunanca mısır (tek boynuzlu at benzeri yaratığı ifade eden tek boynuzlu at kelimesi ) ve boynuzlu hayvanlar için birkaç Latince taksonomik terim.
Çağdaş bilimde Cernunnos, isimleri tarihe karışmış diğer boynuzlu Kelt tanrıları için kullanılan bir isim haline geldi. Cernunnos adının Galya dışında kullanıldığını gösteren çok az kanıt var.
Bununla birlikte, hem akademik hem de din bilginleri, adı Kelt boynuzlu tanrılarının yanı sıra Hindistan kadar uzaklardaki boynuzlu tanrılar için bir tür her şeyi kapsayan bir tür olarak kullandılar.
Cernunnos’a zamanla – genellikle modern neopaganlar tarafından – “Vahşilerin Efendisi” veya “Vahşi Yerlerin Tanrısı” gibi başka başlıklar eklendi. Bu tür başlıkların tarihsel bir temeli yoktur, ancak neopagan geleneklerinin yükselişiyle popüler kullanıma girmiştir.
Öznitellikler
Cernunnos hakkında çok az şey biliniyor, çünkü onun hakkında neredeyse hiçbir şey yazılmadı. Vahşi yerlerin tanrısıydı ve genellikle boynuzlu sakallı bir adam olarak görünürdü. Bazı bilim adamları, adının ve özelliklerinin başlangıçta bir dizi boynuzlu tanrıya ait olduğuna ve daha sonra birbirine karıştırıldığına inanıyorlardı.
Diğerleri, Cernunnos’un özelliklerinin benzer görünüme sahip Greko-Romen tanrılarından alındığını öne sürdüler. Her halükarda, bu tanrıların mutlaka aynı varlık olmadığını, bunun yerine benzer kültürel kökenlerden ortaya çıktığını hatırlamak en iyisidir.
Cernunnos, bozulmamış doğaya ve medeni olmayan yollara hükmeden bir vahşi tanrıydı. Hayvanlar onun tebaasıydı ve serbest büyüyen meyve ve sebzeler onun lütfuydu. Tanrının klasik tasvirleri, geyik, kurt, yılan ve yaban öküzü gibi hayvan topluluklarını içeriyordu.
Bu tür toplantılar, Cernunnos’un doğal düşmanları birbirleriyle barışçıl bir birlikteliğe getirme yeteneği sayesinde mümkün oldu. Bu yetenek, Cernunnos’u kırsal kabileler ve avcılar arasında bir koruyucu ve sağlayıcı olarak kullanmış olabilir.
Benzer şekilde, Cernunnos bir doğurganlık tanrısı veya yaşam tanrısı olabilir. Bazı klasik toplumlarda, doğal dünya tüm yaşamın kaynağıydı. Bu şemaya göre, vahşi doğanın tanrısı aynı zamanda bir yaşam, yaratma ve doğurganlık tanrısı olarak hizmet ederdi.
tasvirler
Cernunnos genellikle metalden yapılmış geleneksel bir Kelt kolyesi olan bir tork ile gösterilirdi. Bazı tasvirlerde sadece bir tanesini tutarken, diğerlerinde bunları boynuna veya boynuzlarına takar. Bazı akademisyenler, Cernunnos’u Kelt irfanında ve büyücülüğünde önemli semboller olarak hizmet eden meşe ağaçlarına bağladılar.
Cernunnos, Hıristiyanlık öncesi Avrupa inançlarını canlandırmaya çalışan ruhani hareketlerin popülaritesinin arttığı 19. yüzyılda özellikle aktif bir ikinci hayata başladı. Tanrı, Margaret Murray’in The God of the Witches’ında boynuzlu tanrıların vücut bulmuş hali olarak belirgin bir şekilde göründü; metin, Cernunnos’un Hıristiyanlık öncesi dönemde cadıların tanrısı olduğunu ve Hıristiyanlığın yayılmasının ardından Avrupa’da gizli ceplerde ibadetinin devam ettiğini belirtiyordu. Kitabın sorunlu doğasına ve birçok genellemesine (özellikle Cernunnos ile ilgili olarak) rağmen, boynuzlu tanrıyı halkın gözüne geri getirdi.
Neopagan geleneklerinin Boynuzlu Tanrısı Cernunnos, hem yaşamın hem de ölümün efendisidir; yeniden doğmadan ve döngüye yeniden başlamadan önce yıl ilerledikçe yaşlanır.
Aynı anda hem anne hem de sevgili olan ilahi dişil Tanrıça ile birlikte var olur; birçok gelenekte gücü ondan kaynaklanmaktadır. Cernunno’nun neopagan niteliklerinin, onun Hıristiyanlık öncesi özelliklerini yansıtması gerekmediğine dikkat edin.
mitoloji
Cernunnos özellikle gizemli bir tanrıydı. Adı tarihi kaynaklarda yalnızca bir kez geçiyor ve hikayelerinin hiçbiri antik çağlardan günümüze ulaşmadı. Modern bilim adamları ve neopaganlar yine de boynuzlu tanrıya bir dizi hikaye atfettiler.
Tarihi Cernunnos
Cernunnos adı yalnızca bir kez, Kayıkçı Sütunu’nda geçti. MS 1. yüzyılda Paris’te oyulmuş sütun, aralarında Cernunnos’un da bulunduğu bir dizi Roma ve Gal tanrısını tasvir ediyordu. Bu tasvirde, Cernunnos’un meşaleleri boynundan veya ellerinden çok boynuzlarından sarkıyordu. Hangi kabilelerin Cernunnos’a taptığı bilinmemekle birlikte, Kelt dünyasında boynuzlu tanrılara yaygın olarak tapıldığı açıktır.
Cernunnos’un onu hiç tasvir etmeyebilecek en ünlü resmi, Danimarka Gundestrup Kazanında bulundu. MÖ 1. yüzyıla kadar uzanan kazanın, onu yaratmak için gereken sanat tarzı ve metalurjik uygulamalar nedeniyle Yunanistan yakınlarında (muhtemelen Galya veya Trakya’da) ortaya çıktığına inanılıyordu.
Kazanın üzerinde tasvir edilen boynuzlu tanrı, erken Hıristiyanlık döneminde Kelt taşlarında, heykellerinde ve kitaplarında görülenlerle benzerlikler taşıyordu.
Conach Cernach
Cernunnos, Ulster döngüsünden bir karakter olan Conach Cernach ile etimolojik bir bağlantıya sahip olabilir. Conach Cernach’ın adı basitçe “muzaffer” anlamına gelebilir, ancak Cernunnos’a benzer etimolojisi göz önüne alındığında “köşeli” veya “köşeli” anlamına da gelebilir. Bununla birlikte, karakterler arasında çok az benzerlik vardı ve isimleri tesadüfen ilişkilendirilebilir.
Avcı Herne
Bazı akademisyenler, Cernunnos’u ilk olarak Shakespeare’in The Merry Wives of Windsor’da ortaya çıkan bir karakter olan Avcı Herne efsanesine bağladılar . Büyük bir suç işledikten sonra Herne, onurunu lekelememek için kendini öldürdü; daha sonra yoluna çıkan hayvanları korkutarak ormana musallat olmaya devam etti. 19. yüzyıldan beri bilim adamları, bu hikayenin Shakespeare’den önce geldiğine dair doğrulanabilir kanıtlar bulmaya çalıştılar. Çürütülemez bir kanıt bulunmamakla birlikte, bazıları yine de Windsor’da ortaya çıkan bir Kelt (veya Anglo-Sakson) efsanesi biçiminde var olduğunu iddia ediyor.
Diğer Boynuzlu Tanrılar
Boynuzlu tanrılar, dünya mitolojisinde popüler bir imgeydi, çünkü birçok şamanik kültür, niteliklerini almak istedikleri hayvan olarak görünmek için sempatik büyü kullandı. Şamanlar geyik ve geyik niteliklerini üstlenmek istediklerinde, hayvanın kürkünü ve boynuzlarını giyerlerdi.
Cernunno’nun dünya mitolojisindeki en yakın benzerleri, Greko-Romen dünyasından Pan ve Silvanus idi. Pan ve Silvanus, dünyanın vahşi yerlerine hükmeden boynuzlu tanrılardı (çoğunlukla keçi benzeri özelliklerle tasvir edilirler); Yunanlılar ve Romalılar ikisini yakından ilişkilendirirdi.
Cernunnos, İskandinav tanrısı Odin’in bir çeşidi olan Germen Wotan ile de yakından bağlantılıydı. Wotan, güçlü savaşçılar ve ölülerin ruhları için yapılan avlarda ruhları yöneten boynuzlu bir tanrı olan vahşi avın lideriydi. Wotan ayrıca hayvanlarla yakından ilişkiliydi ve hatta bazı durumlarda onların efendisi olarak hizmet ediyordu. Cernunnos ile olan bu benzerliklerin kasıtlı mı yoksa sadece tesadüf mü olduğu belli değil.
Bazı akademisyenler, Cernunnos’un Pan ile birlikte Tapınak Şövalyeleri’nin düşmanlarına, tapmakla suçlandıkları sahte bir tanrı/iblis olan Baphomet’i yaratmaları için ilham vermiş olabileceğine inanıyor. Baphomet, her iki tanrıyla da fiziksel benzerlikler sergiliyordu ve adı, “Muhammed”in Latinceleştirilmiş bir biçiminin bozulmuş haliydi.
Baphomet o zamandan beri modern büyücülük ve Şeytani dinde önemli bir figür haline geldi.
Antik Hint şehri Mohenjo-Daro’dan bir eser, hayvanlarla çevrili boynuzlu, sakallı bir figür olan Cernunnos ile çarpıcı benzerliklere sahip bir karakteri tasvir ediyordu. Pashupati mührü üzerinde görünen görüntü , tanrı Shiva veya Rudra’yı tasvir etmiş olabilir; alternatif olarak, Cernunnos ile benzerlikler taşıyan, basitçe arketipsel bir Orta Doğu vahşi doğa tanrısı olabilirdi.
