Abbasi Devleti
Abbasi Devleti evvela 750’de halifeliği üstlendikten sonra İslami imparatorluğun ekserisine (bazı batı bölgeleri hariç) hükmeden bir Arap hanedanıydı, daha sonra imparatorlukları parçalandı, mamafih 1258’ye kadar halife olarak manevi üstünlüğü korudular. Abbasiler, iktidardaki Emevi Hanedanlığı’nı devirdikten sonra halife unvanını aldı, yani bir Halifelik (632-1924 arası) olarak hizmet eden ikinci hanedan oldular.
Haçlı Seferleri (1195-1291) zamanında, Abbasiler eski geçmişlerinin sadece bir gölgesiydi. 1258’de Moğollar Bağdat’ı yıktıktan sonraysa politik hakimiyetleri sona erdi. Abbasiler, Mısır Memluk Sultanlığı’nın (1250-1517) hakimiyeti altında bir nevi “gölge halifeler” olarak devam etti.
1517’de, Osmanlı Sultanlığı’ndan (1299-1922) Sultan I. Selim’in Memluk Sultanlığı’nı fethetmesiyle, unvan, o zamandan çok önce talep etmelerine rağmen, resmi olarak Türklere devredildi. Abbasiler ile beraber Arapların İslam üzerindeki üstünlüğü devri sona erdi.
Başlangıç
Hilafet müessesesi, İslam Peygamberi Hazreti Muhammed’in (MS 570-632) ölümünden sonra MS 632’de tasavvur edildi. Sünni Müslümanların gözünde, ilk dört hükümdar Raşidun Halifeliği’nin (MS 632-661, veya Haklı Olarak Yönlendirilen Halifeler) bir parçasıydı, lakin Şii Müslümanlar ilk üçünü Ehl-i Beyt’in – İslam Peygamberi’nin ev halkı – meşru tahtının gaspçıları olarak gözden düşürmeye çalıştı. Onlar sadece dördüncü kişiyi, Hazreti Ali’yi (MS 656-661, İslam Peygamberi’nin kuzeni ve damadı), manevi liderleri veya imamları (uzun bir silsilenin ilk imamı) olarak kabul ederler. Hz. Ali’nin MS 661’de öldürülmesinden sonra, İslam tarihinde Emevi Hanedanlığı (MS 661-750)’nın tecessüm ettirdiği mutlak monarşiye geçiş gerçekleşti.
ABBASİLER, ‘EHL-İ BEYT’E HAKLARI OLAN HALİFELİK TAHTINI VERME SLOGANINI YÜKSELTTİLER.
Emeviler umumiyetle mükemmel idarecilerdi ve müessir bir siyaset karışımı ile askeri kuvvetlerinin kaba gücü vasıtasıyla krallığı kontrol altında tuttular. Bununla beraber, içeremedikleri ve bunun yerine canlandırmaya yardımcı oldukları bir mesele, çeşitli Arap ve Arap olmayan hiziplerin, bilhassa da Şiiler ve Perslerin yabancılaşmasıydı. Üstelik, devirlerinin sonunda, idareci ailenin iç çemberi bozuldu; birlikleri parçalandı ve imparatorluk üzerindeki hâkimiyetleri gevşedi. Son Emevi hükümdarı II. Mervan (747-750), daha sonra açık isyan tezahüründe halkının bastırılmış kızgınlığı ve şikayetleriyle karşı karşıya kaldı.
Abbasi İhtilali
Abbas ibn Abdülmuttalib (MS 568-653), Hz. Muhammed’in en genç amcalarından biriydi ve bu münasebet, onun torunları tarafından idare edilen anonim ihtilale ilham verdi. Abbasiler, ‘Ehl-i Beyt’e hakları olan halifelik tahtını verme sloganını yükselttiler. Bu mevzuda ilginç olan şey ise, isyancıların ‘Ehl-i Beyt’ten ne kastettiklerini hiçbir zaman tam olarak belirtmemeleri; Şii Müslümanların Hz. Ali’nin ailesini bu isimle anarken, Abbasilerin de kendilerini böyle ifade etmesiydi.
Bu komplonun beyni, Ebu Müslim (ö. 755) adında esrarlı bir adamdı. Bu adam hakkındaki detaylar gözden kaçmakta; bildiğimiz şey, onun Emevi üstünlüğünün tabutuna son çiviyi çaktığı ve titizlikle planladığı planı ve ustaca siyasi manevralarıyla Abbasi idaresinin temellerini attığıdır.
Halife Mervan, krallığını savunması gerektiğinden kısa süre sonra soluksuz bırakıldı ama artık çok geçti, şimdiye kadar süren yeraltı hareketi ivme kazandı ve 750’de Abbasi İhtilali doruk noktasına ulaştı. Çaresizlik içinde olan Halife, Abbasi kabilesinin lideri İbrahim’in yakalanmasını emretti ve İbrahim soğukkanlılıkla öldürüldü. Küçük kardeşi Ebu Abbas daha sonra hareketin mesuliyetini üstlendi ve bütün cezaların en şiddetlisine yemin etti.
Ebu Abbas kumandasındaki Abbasi güçlerinin büyük kısmı, Mervan’ın ordusuyla Büyük Zab Nehri yakınında (750) bir araya geldi ve halifenin ordusu bir panik havası içinde savaş alanından kaçarken galip geldi. Garp bölgelerinden kuvvetlerini toplamak için Mısır’a kaçan Mervan bulunup öldürüldü. Ebu Abbas es-Seffah – “kana susamış” (m. 750-754) sonrasında Kufe’de halife ilan edildi; Şiiler, hislerinin ve Ali’nin soyundan gelenlere olan sevgilerinin Abbasilerin gayelerine hizmet etmek için kullanıldığını ancak çok geç anladılar.
Abbasi Hakimiyetinin Şafağı
Zab’daki zaferinden sonra, es-Seffah, Çin Tang Hanedanlığı’nın genişlemesini durdurmak için ordusunun büyük bir kısmını hemen Orta Asya’ya yöneltti. Tang’ın Müslümanlar üzerlerine kesin bir darbe indirdikten sonrası ilerlemeleri Talas Savaşlarında (751) durduruldu ve mağlup edildiler. Mamafih, bu kısa şiddet hadisesinin hemen ardından dostane münasebetler, İslam tarihinde yeni bir çağı başlatarak, genişleme yerine Abbasiler’in zaten sahip olduklarını büyütmeye ve teminat altına almaya karar vermesiyle başladı.
Es-Seffah, Emeviler’den intikam aldı – ne yaşayanları ne de ölüleri korudu. Suriye’deki Emevi mezarları kazılarak kalıntıları yıkılıp yakıldı ve yaşayan erkek mensupların hepsi katledildi. Böyle korkunç bir kaderden kaçmak için saklananlar, bir akşam yemeği davetiyle emniyet ve mutabakat vaatleriyle dışarı çıkarıldılar, lakin kurbanlar ölümlerinin iniltilerine kayıtsızca ziyafet çekmeye devam eden iktidar partisinin gözü önünde haince öldürüldü.
Yalnızca I. Abdurrahman adlı genç bir delikanlı bu katliamdan kurtuldu ve Abbasi krallığını geçerek 756’da Kurtuba Emirliği’ni kurduğu İspanya’ya kaçtı. Ebu Abbas es-Seffah, vazifeye başladıktan sadece dört yıl sonra öldü; daha sonra asa, el-Mansur (“muzaffer olan”, 754-775) olarak adlandırılan küçük kardeşi Cafer tarafından alındı. İlham veren unvanları benimseme temayülü sonraki Abbasi hükümdarları tarafından devam ettirildi.
El-Mansur ve Bağdat
Abbasilerde şimdiye kadar eksik olan bir şey, kendilerine ait bir payitahttı. Bereketli Hilal, insanlık tarihinde çok eski zamanlardan beri kıymetli bir yer olmuştur ve burada, el-Mansur, Dicle Nehri yakınında yeni bir payitaht – Bağdat, zamanın bütün Avrupa şehirlerini her devirde her açıdan alçaltmış hareketli bir metropol – inşasını emretmiştir.
El-Mansur, kardeşi gibi, şiddetli zulümler yaptı – bu kez Abbas’ın evinin gazabı Hz. Ali’nin neslinden geldi. Kendisine karşı bir komplo kurduklarını düşünerek onları isyana kışkırttı ve ardından isyanı (762-763) son derece acımasız bir şekilde bastırdı. Abbasi Hanedanlığı’nın kurulmasından mesul olan Ebu Müslim (ö. 755) artan gücü nedeniyle de hedefi haline geldi; evinin mirasçısının parçalanmış bedeni törensiz bir şekilde Dicle Nehri’ne atıldı.
Hem es-Saffah’ın hem de el-Mansur’un rakiplerine karşı zulmü insanlığın bütün sınırlarını aşmıştı – şimdiye kadar Emevilerin cehennem alevlerini körükleyecek şeytani varlıklar olduğunu hisseden insanlar, şimdi eski aileye sempati duyuyorlardı. El-Mansur güçlü bir diplomattı ve gerçek anlamda hanedanın gerçek kurucusuydu ama insanlık dışı tabiatı muvaffakiyetini gölgeliyordu.
El Mehdi ve Evlatları
Son derece cömert ve derinden dindar olan el-Mehdi’nin (775-785), pederi el-Mansur’a kıyasla oldukça farklı bir şahıs olduğu ortaya çıktı – düşmanlarını harp sahasında asla esirgemese de, halkına karşı cömertliği sınır tanımıyordu. Babasının Şiilere karşı yaptığı yanlışları tersine çevirmek için elinden gelen bütün adımları attı, tutsaklarını haysiyetli bir şekilde serbest bıraktı ve kayıplarının tazmini olarak onlara servet yağdırdı. Hayatının aşkı El-Hayzuran (789), kendisinin azat edip kraliçeliğe yükselttiği bir cariyeydi.
Lakin Halife asla hafife alınmamalıdır; Bizans’ın Müslüman topraklarına akınları, hükümdarın sert tepkisiyle karşılandı. Bizzat gönderilen bir Müslüman elçisinin soğukkanlılıkla öldürülmesiyle Arap-Bizans münasebetleri kötü bir başlangıç yaptı ve bu cinayetin ardından husumetler patlak verdi. Evvela neticesiz kalsa da, bu harpler daha sonra Raşidun Halifeliği için bir yığın toprak ve servet getirdi. Üstelik bu yeni fethedilen toprakların yerlileri ekseriyetle Kıptiler olduğu için Müslüman idaresini tercih ettiler ve hatta yeni derebeylerine Bizans’a karşı (onlara zulmediyordu) karşı yardım ettiler. Abbasiler zamanında, bir statüko sıkıca yerinde tutuldu, Bizanslıların şarktaki tek mülkü Anadolu‘ydu, ancak zaman zaman farklı hükümdarlar sınırlarını Abbasi krallığı boyunca daha da zorlamaya çalıştı. Planları sürekli olarak başarısız oldu ve ceza olarak onlardan ağır haraçlar alındı.
782 yılında, el-Mehdi, oğlu müstakbel Harun el-Reşid’i İmparatoriçe İrine’nin (780-790) güçlerini cezalandırmak için gönderdi. Harp sahasında yıkıcı aksiliklerle karşılaşan ve kalelerinde yılgınlığa kapılan Bizanslılar, barışçı bir çözüm için anlaşmak zorunda kaldı. Lakin Halife, muzafferiyetlerinin tadını çıkaracak kadar uzun yaşamadı; bir cariyesi tarafından zehirlendi ve yerine büyük oğlu el-Hadi (785-786) geçti, ardından onu Hayzuran’ın başka bir oğlu Harun takip edecekti.
Mamafih El-Hadi, babasının antlaşmasına kendini bağlı hissetmedi ve koltuğu oğullarına devretme planını açıkça dile getirdi. Ayrıca annesinin vezirler arasındaki derin tesirine içerledi ve onun otoritesini baltalamak için elinden gelen her şeyi yaptı (hatta bazıları onu zehirlemeye çalıştığını iddia edecek kadar ileri gitti). Lakin, kaderin sahip olacağı gibi, genç hükümdar gençliğinin baharında öldü. Bazıları onun tedavisi olmayan bir hastalığa yakalandığını iddia etse de, diğerleri onun böylesine önemli bir anda ölümünün bu kadar çok insanın tesadüf olamayacak kadar münasip olduğunu düşünüyor. Onun dünyevi meskeninden ayrılmasını çevreleyen şartlar, daimi bir münakaşa ve spekülasyon meselesidir.
Altın Çağ
Halife Harun el-Reşid (786-809), Abbasi Hanedanlığı’nın en önde gelen hükümdarıydı, hatta hikayelerde ve masallarda efsanevi statüsünden sıyrılmıştı, hakiki adam hala benzersiz bir şahsiyete sahipti. O, sanatın ve ilmin hamisiydi ve Müslümanların bu mevzuda dünyaya liderlik etmesini diledi. Bağdat Büyük Kütüphanesi, Beytü’l Hikme (Bilgelik Evi) bu hususi maksada hizmet etmek için kurulmuştur. Burada, Yunanlıların klasik eserleri Arapça’ya çevrildi ve zamanla bu eserler gerçekten de Avrupa’nın en büyük zihinlerini dünyaya yeniden doğuşu, Rönesans’ı, vermek için beslemeye hizmet etti.
Onun saltanatı, öğrenmenin altın çağının başlangıcına işaret ediyor; Harun’un kendisi devletin idaresiyle çok alakadar olmasa dahi, böylesine hassas bir vazifenin en meziyetli ve dürüst insanlara verilmesini sağladı. Hükümeti sadece idarede büyük ilerlemeler kaydetmekle kalmadı, aynı zamanda harplerde de büyük bir kabiliyet gösterdi. Tıpkı babasının zamanında olduğu gibi, Bizanslılar bir kere daha barış anlaşmasını ihlal etti ve 806’da Müslümanların topraklarını işgal etti. Bizans imparatoru I. Nikephoros’tan (802-811) gelen hakaret dolu bir mektubu okuyan Harun, öfkeyle olgunlaştı ve şöyle cevap verdi:
“Müminlerin kumandanı Harun’dan, Romalıların köpeği Nicephorus’a. Doğrusu ben senin mektubunu okudum; vereceğim cevap, sakın duyma (bunun yerine gör)!” (Ali, 247)
Halife hemen hazırlıklarını yaptı, bizzat sahaya çıktı ve düşmanlarına öyle korkunç bir mağlubiyet verdi ki, onlar daha da aşağılayıcı barış şartlarını kabul etmek mecburiyetinde kaldılar.
HARUN’UN İMPARATORLUĞU ONUN HABERİ OLMADAN UZUN BİR PARÇALANMA SÜRECİNE GİRMİŞTİ.
Aynı zamanda Harun’un saltanatı sırasında, güç dinamiklerinde büyük bir değişiklik meydana geldi: şimdiye kadar halifeler bütün İslam aleminde tek üstünlüğe sahipti. Mamafih Garptaki İfrikya Eyaleti elde tutulması pahalı bir araziydi, mahalli halk isyankardı ve çoğu zaman halifelik otoritesini görmezden geliyordu. Bu sırada önde gelen bir devlet adamı, İbrahim ibn Ağleb, bir çözümle Halife’ye yaklaştı – bölgenin kendisine ve ailesine bir beylik olarak verilmesini istedi ve karşılığında sadece hükümdarı olarak ona bağlılık yemini etmeyeceğine söz verdi. Ama aynı zamanda ona sabit bir yıllık haraç ödeyecekti. Dolayısıyla Ifrıkiye’nin Ağlebileri (800-909) tarihi yıllıklarında ortaya çıktı. Harun’un imparatorluğu onun haberi olmadan uzun bir parçalanma sürecine girmişti.
Harun için asıl zorluk ailesinden geldi: bir veraset planı formüle etmesi gerekiyordu. En önde gelen oğullarından ikisi el-Emin ve el-Me’mun’du; Harun, tahtı el-Emin’e (809-813) geçirmek istedi, lakin krallık iki kardeş arasında bölünecekti: El-Me’mun, Halife’nin varisi ve onun tebaası olarak topraklarını yönetecekti. Ancak bu plan başarısızlığa mahkum edildi.
Harun’un ölümünden sonra, oğulları arasında iç savaş patlak verdi ve ardından genişleyerek bütün Abbasi diyarını bir kargaşaya sürükledi, bu sebepe mütenasip bir şekilde bu Dördüncü Fitne veya Büyük Abbasi İç Savaşı (811-819) olarak adlandırıldı ve bu kargaşa 830’lara kadar devam etti. Başlangıçta üstünlüğü elinde tutan el-Emin, kısa sürede sahada büyük kayıplar vermeye başladı ve Bağdat şehri, idaresinin tek kalesi olarak kaldı. El-Me’mun’un güçlerinden uzun bir kuşatmadan sonra, Halife teslim olmaya karar verdi. Esaret altında, el-Emin bazı haydut Pers askerleri tarafından haince öldürüldü; bazıları, el-Me’mun’un kardeşinin öldürülmesine gerçekten üzüldüğünü ve kaybını telafi etmek için oğullarını evlat edindiğini ve failleri cezalandırmak için acele ettiğini söylüyor.
Halife el-Memun (813-833) daha sonra kontrolü ele aldı, saltanatında İslam’ın Altın Çağı doruk noktasında olmasına rağmen, yakında sona erecekti. Kardeşiyle olan savaş bitmişti ama ortalığın yatışması ve Abbasi diyarının sakinleşmesi on yıldan fazla zaman alacaktı. El-Me’mun’un sanata ve öğrenmeye olan sevgisi babasınınkini bile geride bıraktı, lakin Müslüman nüfusunun temel inançlarına karşı (Kur’an’ın yeniden yazılabileceği/değiştirilebileceği meselesi gibi) cemiyetini rasyonelleştirme kararı, onun birçok İslam tarihçisinin lütfundan düşmesine sebep oldu.
Otoritenin Kaybı
El-Me’mun’un ölümünden sonra, Abbasiler uzun bir ahlaki ve zamani gerileme dönemine girdiler. Me’mun’un mütrakip halefleri, üzerlerine yüklenen büyük mesuliyetin hakkını vermekte başarısız oldular; el-Mu’tasım (833-842) ve al-Vathik (842-847), hususi Türk korumalarının mahkeme üzerindeki tesirlerini genişletmesine izin verdi. Abbasi hakimiyetinin tabutuna son çivi, el-Mütevekkil’in (847-861) Türkler tarafından başlatılan bir mahkeme darbesinin parçası olarak suikaste uğramasıyla vuruldu. El-Mütevekkil kötü şöhretli bir kişi olmasına ve “Arapların Nero’su” olarak adlandırılmasına rağmen, suikastı Türklere, Mısır’da bir kukla olarak taht için vazifelendirilen oğlu el-Muntasır (861-862) üzerinde eşi görülmemiş bir hakimiyet sağladı. Genç hükümdar kısa bir süre sonra talihsizce öldü.
909’da, rakip bir Şii (Anti) Hilafet radikalleştirdi ve Hz. Fatma’nın, Hz. Muhammed’in kızı, soyundan gelenlerin Fatımileri mücessem hale getirmesiyle ortaya çıktı. Bağdat’a bağlılıkları olan Ağlebileri bitirip hâkimiyetlerini genişletmeye başladılar. Sonunda Fatımiler, Mısır ve hatta Mekke ve Medine şehirlerini içeren Hicaz bölgesi üzerindeki kontrollerini genişlettiler; hutbeleri İslami merkezlerin en mukaddes yerlerinde okundu. 929’da, Kurtuba Emevi Emirliği de kendisini halifelik olarak ilan etti.
Lakin kendileri de Sünni olan Abbas hanedanı için en büyük aşağılanma, başka bir Şii fraksiyonu olan Büveyhiler’den geldi. Ali ibn Buya (891-949), 945’de Abbasi başkenti Bağdat’ı ele geçiren bu adsız İran merkezli Şii hanedanının kurucusuydu. Abbasiler için tek değişiklik, ipleri elinde tutan partiydi ve dahası, farklı mahalli idarecilerin bir kartopu misali istiklallerini ilan etmesiyle krallıkları parçalanıyordu.
Tarihi klişelerin klasik bir tekrarında, Orta Asya bozkırlarından istilacılar Büveyhileri mahvetmeye geldi. Yakın zamanda İslam’ın Sünni versiyonunu kabul etmiş olan Selçuklu Türkleri (İslam öncesi birçok hususiyeti muhafaza etseler de) Orta Asya’dan Anadolu’ya kadar uzanan geniş toprakları süpürdüler ve 1055’te Tuğrul Bey, Selçuk’un oğlu, Bağdat’ı aldı; Büveyhiler payitahttan kovuldu, ancak halifeler basitçe bir kuklacıdan diğerine (Selçuklular) geçti.
Haçlı Seferleri
11. yüzyıl ilerledikçe, Selçuklular durdurulamaz bir güç gibi göründüler, ancak sona yaklaştıklarında, artık eskileri kadar güçlü ve ürkütücü bir güç değillerdi. Avrupalı soylular 1096’da Kutsal Topraklara ilk geldiklerinde, Selçuklular parçalanmıştı ve direnecek durumda değildi. Abbasiler, ismen Müslüman ümmetinin (cemaatinin) liderleri olsalar da, talihsiz seyircilerdi ve Selçuklular savaştan çekildiler.
Mısır’daki (Fatimiler) ve Mukaddes Topraklardaki (Haçlılar) olağanüstü hal, çok geçmeden tek bir adam, Selahaddin ve tek bir savaş sancağı olan Cihad tarafından tersine çevrilecekti. Selahaddin Eyyubi (1137-1193) Sünni bir diriliş lideriydi; 1169’da Mısır’da öne çıktı, 1171’de Fatımi hakimiyetini kaldırdı ve eski Fatımi topraklarını Abbasi hakimiyeti altına aldı.
Mukaddes Topraklarda Müslüman davasını yeniden canlandırdı ve bütün hayatını Haçlılar ve müttefiklerine karşı İslami mukaddes savaşına adadı. 1187’de Latin kuvvetlerinin büyük bir kısmının mağlup edildiği Hattin Savaşı’nda büyük bir zafer kazandı. Ölümünden sonra bile, Haçlılar asla orijinal güçlerini geri kazanamadılar ve sonunda, 1291’de yeni bir Mısırlı Müslüman gücü olan Memluk Sultanlığı (1250-1517) tarafından Kutsal Topraklardaki son sığınakları olan Akka’dan kaçmak zorunda kaldılar.
Haçlı Seferlerinin perde arkasında, Abbasiler askeri ve dünyevi otoritelerini yeniden kazanıyorlardı. Bu büyük girişimin mesuliyetini üstlenen ve bu süreçte Selçuklular tarafından da öldürülen adam, şahsi bir halife ordusu kurmaya başlayan Halife el-Mustarsid’dir (1092-1135). Bu vazife, daha sonra hanedanı için tam muhtariyet ilan eden el-Müktefi (1136-1160) tarafından tamamlandı.
Bu cüretkar harekete öfkelenen Selçuklular, 1157’de Bağdat’ı kuşattı, ancak şehir sebat etti ve birkaç neticesiz çabadan sonra Türkler surlardan çekilmek zorunda kaldılar. El-Nasır (1225) ayrıca idari mükemmelliği ve hakimiyetini payitahtın duvarlarının ötesine Mezopotamya ve İran’ın bazı bölgelerine genişleterek Abbasilerin prestijlerini yeniden kazanmasına yardım etmesinden bahsetmeye değerdir; tarihçiler onu son müessir Abbasi hükümdarı olarak adlandırıyorlar.
Bağdat’ın Zaptı ve Sonrası
Bu yeni keşfedilen bağımsızlık, ironik bir şekilde bir defa daha Orta Asya’dan gelen yeni bir güç tarafından tehdit edildi: 1206’da Cengiz Han tarafından hesaba katılması gereken bir güce dönüştürülen Moğollar. Son resmi halife: el-Mustasim (1242-1258), ordusunun çoğunu dağıtarak ve ardından Hülagü Han’ın meydan okumasını kabul ederek büyük bir hata yaptı. Böyle aptalca bir hareketin kesin sebebi tartışılıyor; açık olan şey, Halife’nin İslam’ın her köşesinden askeri yardım beklediğidir – dikkate almadığı bir şey, bütün Müslüman devletlerin kendi meseleleriyle meşgul olduğuydu.
Moğol kuvvetleri 1258’de Bağdat’ı kuşattı ve Moğol savaşının tipik acımasız usulüyle, büütn şehir -ünlü Beytü’l-Hikme gibi güçlü yapılar da dahil olmak üzere- yerle bir edildi ve bütün nüfusu katledildi. Halife bir halıya sarılıp atların toynakları altında çiğnendi. Moğolistan’a gönderilen bir çocuk ve Hülagü’nün hareminde köle olan bir prenses dışında kraliyet ailesinin çoğu öldürüldü. Moğolların İslam’ın kalbine ilerlemesi, Ayn Calut Savaşı’nda (1260) Memluk Sultanlığı tarafından ezildi. Memlükler daha sonra Kahire’de bir Abbasi soyunu gölge halifeler olarak yetiştirdiler, ancak bu insanlar sadece kuklalardı. 1517’de Osmanlı Sultanlığı’ndan (1299-1922) Sultan I. Selim Memluk topraklarını fethetti ve soyuna halife unvanını geçti.
Netice
Abbasilerin Emevilere karşı yürüttüğü propaganda çok başarılı oldu, ancak Abbasiler Emevilere karşı destek aldıkları aynı idari politikayı benimsediler. İktidardaki partiyi tahttan indirdikten sonra Abbasiler, İspanya’nın tamamen kaybedilmesi nedeniyle öncekilerden daha küçük bir devletin kontrolünü üstlendiler; İslam imparatorluğunun parçalanması, çoğu insanın inandığı gibi daha sonra değil, Abbasilerin yükselişiyle başlamıştı. Abbasilerin daha fazla genişlemeye ilgisi yoktu; hatta ortak düşmanları Kurtuba Emirliği’ne karşı Avrupalı güçlerle birleşmeye çalıştılar.
Birçok Abbasi hükümdarı tabii politikacılar değildi, devlet işlerini kontrol etmek için insanlara güvenmeye başladılar. Fars yanlısı (annesi İranlı olduğu için) el-Me’mun döneminde Arap hakimiyetindeki çerçevede ortaya çıkmaya başlayan çatırdılar, onun ölümünden sonra hanedanın diğer partileri arasındaki rekabetleriyle bir bataklığa sürüklenmesiyle çatlaklara dönüşmüştür. Sonraki halifelerin Abbasilerin gücünü yeniden canlandırma çabaları şüphesiz medhe değerdir, ancak çevrelerindeki herkes ve her şey onlara karşıydı. Bağdat’ın yağmalanması, bir zamanların büyük imparatorluğunun kaçınılmaz sonuydu. Mirasları, bugün gördüğümüz şekliyle, şeriat (İslam hukuku) ve modern dünya şeklinde, bütün sanat tarzlarında, öğrenmeye ve bilhassa tabii fenomenlerin ilmi araştırmalarına olan himayeleri sebebiyle günümüze kadar varlığını sürdürmektedir.